Bir futbol maçı sırasında sahada sakatlanan bir oyuncu var ve yerde kıvranıyor. Hakem de bu durumu görse bile maç durmadıkça oyuncuya müdahale edilmesine izin veremiyor. Oyuncuya sağlık müdahalesi yapılabilmesi için top kimde olursa olsun topu taca atıyor. Böylece oyun duruyor ve oyuncuya müdahale ediliyor. Top eğer sakatlanan oyuncunun takımında değil de rakip takımdaysa buna “fair-play örneği” deniyor. Fair play anlayışımızın standardı gerçekten çok düşük. Ne yapsın rakip oyuncu? Topu taca atmasın da adam orada kıvranmaya devam mı etsin? Demek istediğim topu orada taca (ya da auta) atmak alkışlanması gereken büyük bir meziyet değil. Tam tersine yapılmaması durumunda eleştirilmesi gereken bir davranış. Bir nevi “insanlık görevi”.
Dahası da var. Oyuncunun tedavisi tamamlanıyor ya da iyileştirilemezse oyuncu değiştiriliyor. Bu sefer sakatlanan oyuncunun takımı da çok erdemli ya, topu rakip takıma iade edecek, abanıyor topa. Top gidiyor karşı kalecide kalıyor ya da auta çıkıyor. Bu şimdi “fair play” mi oluyor? Rakibin topu senin sahana kadar bin bir zahmetle getirmişti, sonra taca attı. Senin topu iade ettiğin yer ise adamın kalesi. Buna anlatıcıların ve spor yorumcularının “örnek davranış” demesini anlamıyorum, buna ancak “suistimal” denir.
“Fair Play derken?”
Tabii daha uç örnekler de var. Ataktaki oyuncunun ceza sahası içinde kendini yere bırakmasına, ya da bir kaos anında kimse dokunmadığı halde kendini yere atıp iki eliyle yüzünü tutarak yuvarlanma hareketlerine de futbol kültürümüzde “profesyonellik” deniyor. Bu profesyoneller(!) yetişmekte olan yeni nesil futbolculara güzel örnek oluyorlar gerçekten.